sábado, 20 de marzo de 2021

La trenza ( COVID 2)

 A veces, uno no sabe cómo se enfrenta a ciertas cosas.... cómo logra avanzar frente a ciertas dificultades... Casi siempre me sucede que cuando más angustiada y preocupada estoy se acercan a mi historia situaciones de otros ... más serios y angustiantes. Pareciera que no tengo derecho a estar mal por mi tristeza porque hay cosas peores... gente que la pasa peor .

No sé. Esta internación... este proceso de febrero / marzo 2021 me marcará para siempre. Saldré fortalecida... pero qué carajo! y me siento injusta ... porque hay gente cercana que la está pasando peor. Ya no sé. 

La boludez de un nudo en el pelo que me molestaba y me hacía sentir mal ... pero alrededor observaba gente en peores condiciones


La trenza hacia el final de mi internación, marcaba un éxito increíble. Incluso ahora, diez días después de mi alta... recuerdo la emoción de poder hacérmela. 
No sé, siento múltiples sensaciones encontradas. Alegría, bronca ... todo



Maloserá, gente! Maloserá!

lunes, 8 de marzo de 2021

COVID

 Imagino adentro mío una lucha sin cuartel. Entre pequeños "yo" y un bicho verde con pegatinas como chiche pegajoso y mocoso de la década del 80 en mis pulmones. 

¿Cómo se metió? Por la soberbia... repetí varias veces "que yo no tenía miedo por mí, que me preocupaba mi entorno... y yo me la bancaba... y yo podía ... Y acá estoy ... 10 dìas internada, un amigo menos y claramente muchas menos ínfulas de superioridad... ¿Quién mierda me creía? ¡Qué mirada ingenua, infantil manejé! 

Me creí no sé... infalible ... Pero no pensé en mi entorno además... ¿el riesgo que puse a mis viejos? ¿a Batman? ¿a algún vecino? ... Es fácil salir a pelear contra los molinos de viento y no ver los estragos que hacen los coletazos del aire a tu alrededor. 

Creo que nada era tan fácil... tampoco tan difícil... Me resisto a vivir en paranoia y con miedo... ¿pero hice bien?

Si ayudar es la premisa... como puede ser no ayudar una variable? No lo hablo desde la pose santurrona de hacer las cosas bien o mal... Lo digo como la vida misma... si se supone que estamos acá para hacer las cosas bien y ayudar... Por qué debería tener en cuenta otras cosas que quizás no me permitan ayudar? ¡Qué bueno que este blog no lo lee nadie porque no entendería un carajo! 

A ver si puedo poner un poco en orden ideas... Yo salí ayudar... amistades en pandemia... contagiadas, internadas, una bebe de dos años y monedas que había que cuidar. Automáticamente corté contacto "in vivo" con mis viejos (personas de riesgo a las que más amo en este mundo) y con cualquier otra persona que no sea la que cuidaba. Pero vivo con mi pareja y tenía contacto con él ... y él a su vez con otras personas ¿fui prudente?

Todos queremos ser el héroe... ¿Quién no?si se siente genial! salis de salvador... Sacás las papas del fuego... todos te aplauden... es fácil... hasta egoísta... 



Pero detrás de los molinos hay vientos huracanados que arrastran a otras personas... que quizás son los verdaderos héroes y que se quedan escondidos detrás de la boludita que se lleva los aplausos por que ella es taaaannnn buena... 

Acaso el héroe no come...? no se viste? no tiene que pensar en los trámites y certificados laborales? no tiene un compañero de rutina? Que cuenta con él/ella?... Todo eso se ve trastocado cuando el infantil héroe se pelea con los molinos sin revisar los coletazos que tira a su alrededor... Es fácil saltar y a solucionar el mundo cuando alguien te asegura que si te hacés mierda va a estar... 

No sé... esta enfermedad del orto no se entiende... a quién ataca ni porqué ataca de esta forma. Yo estoy bien y cerca mío hay gente igual que yo peleando por su vida... no sé. 

Me mueve la esperanza... soy una fiel creyente de que todo pasa por algo y sin embargo estoy frenada... sin poder pensar mucho... y sabiendo menos que antes... 

Por ahora,gente...

Maloserá!, Maloserá!

 

 

 

Elegìa

 No entiendo la muerte.Se supone que la gente no desaparece, no se evapora ... pero así sucedió. ¿Cuántos planes quedaron frenados? ¿Cuántas ideas, proyectos o deseos? ¿Qué hacemos los que nos quedamos... con lo que nos quedamos? archivar documentos y guardar ropa... donar ropa y sacar rastros no es sólo pare de seguir viviendo... es parte de no morir con el que se fue.

Tengo miedo. La muerte se acerca cada vez más inesquivable... El Barba ... mi alumno, y ahora este amigo cercano... Lógicamente, no son muertes desgarradoras puedo manejarlas ... pero así todo duelen. Y me imagino el dolor de muertes más cercanas y me paralizo. No puedo seguir pensando... no soy capaz... Pienso en vivir y dar para diante... ¿no avóa? Xamais te coñecín a túa morte foi moito tempo antes da miña vida... e aínda sei que estaches ahí. Falo convosco...  e imaxino a túa presencia e termos... aínda os primos galegos dixéronme que tí no eras coma imaxineite. Non sei. A morte do meu avó non foi dura... era espectros da miña vida que xamaís tiveron forza. a Tía Conce aco que era pequenina e non lembro moito... 

Pero ahora la muerte de este amigo arde en el pecho y molesta. se acerca como recordatorio deque debería tener algo en cuenta y no lo tengo. Calabres, vos sabés que hiciste todo mal... vos sabés que mi enojo está más que justificado... y sé que no te jode que te putee y te recuerde enojada pero sin culpa. Igual me dolés. No puedo creer que no vamos a hablar más. No puedo creer que ya no existís... o que estás en un plano al que no llego ni voy a llegar. Una de las cosas que me enseñaste es que la culpa es un escudo de comodidad y soberbia... de cagones que no quieren cambiar... y eso no me gusta de mi y por suerte me dice la libetad de recordarte así... sin culpa... aunque los últimos 20 días te puteé como nunca... ¿Será eso la muerte? Lo que queda del otro en nosotros cuando el otro se va? Me parece poco... me parece demasiado efímero. 

Calabres... tengo que sostener a la Tana... a la llamita y a pioji. No paro de pensar que ninguno de los dos va a conocerte... No sé si es bueno o malo... la idealización o la verdad cruda... Creo que preferirías la verdad... pero ahora no hay cómo comprobarlo... Solo queda el silencio.

El contexto es difícil y la cabeza se pierde por lugares que uno no espera... ¿podés creer que me preocupa quién me va a ayudar con mis cuestiones tecnológicas? ¿Puedo ser tan forra? Seguramente me vas a decir que estoy eludiendo el duelo... Te hacías el boludo... pero siempre fuiste inteligente... o quizás no y eras boludo en serio... No sé... Ahora sólo queda el manto de la muerte sobre lo dicho, hecho, oído, entendido y supuesto. 


Maloserá, Calabres del orto! Maloserá!